Manuel Agnelli, in Bowie's ogen: "Een zelfanalyse die mij goed doet"

Milaan – Het is makkelijk om muzikaal te zeggen. Of beter gezegd, muziektheater, zoals David Bowie het noemde. 'Lazarus' , dat Manuel Agnelli na de eerste ervaring in de Piccolo twee jaar geleden van 28 mei tot 1 juni in het Arcimbold -podium in Milaan opnieuw op het podium brengt, combineert sciencefictionvertelling met een rockconcert, video-esthetiek en psychologische introspectie.

Een fascinerende, maar niet altijd even makkelijk te ontcijferen mix die de zintuigen probeert te raken door het personage Thomas Newton, de cerebrale buitenaardse figuur uit de roman "The Man Who Fell to Earth" van Walter Tevis en de gelijknamige film van Nicolas Roeg, gespeeld door de Thin White Duke uit 1976, opnieuw in beeld te brengen. Zo wordt ruimte gelaten voor de existentiële angst die met een (zwarte) draad door de muziek van de Londense rocker loopt. Hij overleed in januari 2016, slechts een maand na de première van zijn werk. De Italiaanse versie is bewerkt door Valter Malosti, terwijl het libretto van de Ierse toneelschrijver Enda Walsh is, persoonlijk uitgekozen door Bowie, gedreven door zijn enthousiasme voor zijn theaterwerken zoals “Ballyturk” en “The Walworth Farce”. De cast bestaat onder meer uit de winnaar van de 14e editie van X-Factor, Casadilego.

Met welke geestdrift stortte Agnelli zich op deze onderneming?

Ik heb 'zonder schaamte' ja gezegd tegen Malosti, want ook voor mij is Bowie altijd een referentiepunt geweest. Ik was een beetje bang, maar tegelijkertijd had ik een veel sterker verlangen om deel uit te maken van deze productie. Want hoewel er stukken uit het historische repertoire zijn, aangezien Bowie geen tijd had om een ​​volledig nieuw stuk te schrijven, is het ook waar dat het werk zijn eigen eigentijdsheid heeft. Het is geschreven voor vandaag en om niet door hem, maar door anderen op het podium te worden gebracht.

Tevreden?

"Voor mij is het een grote eer om deze voorstelling te mogen spelen, omdat ik door de hoofdingang het theater binnenstapte met iets dat me aanspreekt. Er is immers zoveel muziek die me gevormd heeft en me naar dit beroep heeft gedreven. Zelfs thema's, zowel metaforisch als direct, zoals de afstand van huis, het verlies van genegenheid, van liefde, het niet meer herkennen van onszelf in de wereld om ons heen of in onszelf, zijn allemaal verbonden met gevoelens die iemand van mijn leeftijd al meerdere keren heeft ervaren. Op het podium bevond ik me dus als de protagonist van een introspectieve en zeer zelfanalytische reis. Iets wat me enthousiast maakt om te doen, vanwege die heilzame functie van muziek, waarvoor ik ook mijn werk doe. Elke avond voel ik de bevestiging dat het me echt goed doet om het te doen."

Hoeveel van jezelf steekt hij in het interpreteren van Bowie's liedjes?

Qua klankkleur verschillen we niet zo veel van elkaar en omdat ik hem goed ken, is zijn repertoire me vertrouwd. Ik ben er echter van overtuigd dat karaoke niet de juiste manier is om de spanning en emotie van de nummers over te brengen, maar om die energie te bereiken, moet je ze je eigen maken, ze herbeleven. Bowie imiteren zou belachelijk zijn geweest.

Is er iets veranderd ten opzichte van de herhalingen uit 2023?

Nu de machine geolied is, voel ik me wat meer op mijn gemak, kan ik beter letten op de nuances van wat ik doe en heb ik meer plezier.

Wat vind je van jezelf in “Lazarus”?

"Op mijn leeftijd denk je er wel eens over na en ik moet zeggen dat deze serie, vanuit een bepaald oogpunt, troostrijk is, omdat het gaat over de overdracht van energie, iets waar ik heel erg in geloof. Er zijn ook metaforen, heel duidelijke, over het verlaten van deze planeet, deze wereld, dit leven, voor een andere die beter bij ons past, bij hoe we graag hadden willen leven."

Reacties?

Omdat het een zeer complexe, duistere voorstelling is, reageert het publiek niet altijd hetzelfde. Maar het enthousiasme ontbreekt nooit. Als er een gemene deler is, is het emotie. Velen vertellen me dat ze aan het einde tot tranen toe ontroerd waren. Maar altijd in een context van grote energie, die voortkomt uit de spanning van de tekst, de voortdurende veranderingen van situatie, het waanzinnige ritme.

Denk je dat deze ervaring ertoe zal leiden dat je andere dingen gaat doen?

Ik hoop dat er andere mogelijkheden zijn. Muziektheater geeft me natuurlijk meer rust. Ik voel dat het podium mijn thuis is, ook al ben ik geen acteur met een verleden dat hem ertoe aanzet om bijzonder complexe personages te ambiëren. In een zeer gelukkige periode in mijn leven denk ik dat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Ik doe muziek, radio, televisie, theater en zo nu en dan zelfs een beetje film. Kortom, ik ben van niemand afhankelijk en ik kan doen wat ik wil.